Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

τις λέξεις πάντα αιχμηρές τις θέλησες
αγκαθάκια τρυπωμένα βαθιά στα δάχτυλα, αρρυθμίες
της ανάσας, ανάμεσα στα δόντια να τις γεύεσαι
και στα χείλη. για σένα οι λέξεις ήταν
ότι απέμεινε απ' το φως κι ότι το λιγοστό ετούτο κάτι
έπρεπε να φωτίσει. 
όχι, αν με ρωτάς, έτσι
ποτέ δεν στις έδωσα. συγχώρα με


5 σχόλια:

Eriugena είπε...

επανεμφάνιση!...τις λέξεις τις αιχμηρές σου θέλουμε, κι ας μην τις δίνεις εύκολα, κι ας λές πως δεν τις δίνεις, για να μην ξεθαρρέψουν αυτοί που θέλουν την εύκολη λέξη που δεν είναι λέξη, παρά μόνο λόγια

Eriugena είπε...

ερμηνευτική υποσημείωση: όπως καταλαβαίνεις, κατανόησα την θέση σου για την αδυναμία να ανταποκριθούμε στό ελάχιστο καθήκον να φωτίσουμε αυτό το κάτι (που απομένει;), αν και μόνο αυτό μπορούμε να κάνουμε..απλά θέλησα να εκτρέψω συναισθηματικά το ποίημα, χωρίς βέβαια αυτό να στερείται και μιας τέτοιας δυνατότητας..γιατί το αντικείμενο του ποιητή(ειδικά αν είναι εύστροφος) μπορεί να είναι ο ίδιος, δηλαδή το υποκείμενο!

llachar είπε...

Είστε φοβερός!
Θεόσταλτος ίσως, δεν μπορώ αλλιώς να το εξηγήσω!

Nefeli είπε...

δεν θα μπορούσες να συνδυάσεις πιο ταιριαστό βίντεο με το κείμενο σου
καλή σου μέρα!

llachar είπε...

μακάρι! ο λόγος πάντα κυνηγάει τη μουσική, καταλβαίνεις φαντάζομαι-
λοιπόν θ ακολουθήσει κείμενο που θα αναζητά τη σχέση-αφιερωμένο.
συντονίσου
καλή
μέρα