Μουσικός Αχινός

*Τώρα που απλώνει τα όμορφα νύχια της η άνοιξη, τα σκληρά,
είναι ευλογημένο να θυμόμαστε:πότε χιόνισε;
Θα 'ταν Τρίτη στις 9 του Μάρτη στον Άνθρωπο.
-οι σημασίες αλληθωρίζουν υ-λ-ι-κ-ό-τ-α-τ-ε-ς-
&
   η μουσική έχει τον αδέξιο ρόλο
να στέκεται ανάμεσα στο συγκλονισμό της συνείδησης και 
στη μυσταγωγία της λήθης. Αν η όσφρηση
 μας βοηθάει να ξεχνάμε κι ο λόγος μας επιβάλλει να 
θυμόμαστε, η αρμονική χάρη της ηχητικής-κι όχι ηχομιμητικής- γλώσσας, 
σαν Κολοσσός, ενώνει το πέρασματης εμπειρίας.
Για αυτό τα σώματα των ήχων εκλιπαρούν την επανάληψη,
θέλοντας να θηλάσουν στη σημασία:Η μουσική η μόνη που επανέρχεται
(ν'απαιτήσει τα δεδουλευμένα της λήθης)
αφού ο λόγος είναι διαρκώς απών 
και τα σφυρίγματα της μυρωδιάς το παρόν-που-δεν-μας-αρνήθηκε. 
Έτσι στη διαδοχή των ήχων μπορεί να διακρίνει κανείς όχι
όπως πιστεύουν, μια απόπειρα ερμηνείας του ρυθμού 
του σύμπαντος, το κύλισμα που ακούστηκε από το συμβάν και πέρα
αλλά! ηχείο εμείς κι εκείνο γλιστρά όπως το σαπούνι
πάνω στα 
πενταγράμματα / με μια απορία: ποιάς ανάγκης τ'αχρείαστο βάρος
                                                    τρίζουν τα λόγια μες στις μελωδίες;




εν κατακλειδι αν μπορούσα,nefeli, να ψάλλω έστω
θα 'βγαινε μόνο ένας πνιγμένος ήχος,
κάπως έτσι:
                                    


αφού κάπου εκεί μέσα-πόσο βαθιά;

με πλήρη επίγνωση βλέπω κάπως έτσι ν'αναδύονται τα λόγια μου,όλων,μέσα απ'τα κύματα:Μαύρα κι αγκαθωτά

μόνος σαλεύει
ένας αχινός
(βγαλμένος άγαρμπα)