Σάββατο 5 Μαρτίου 2011

απόπειρα σύνθεσης

(tbc) ...μιλάει ειλικρινά όταν παραδέχεται πως 
η ρηχή βαθύτητα είναι το εγγενές ποιητικό του τοπίο: 
εκεί τα πράγματα φαίνονται, τεθλασμένα ίσως, 
μα σε απόσταση αναπνοής. 
Ο κόσμος, απτός, είναι απολύτως προσιτός 
σε μια παρομοίωση έστω και αν αυτή 
χρειάζεται να διατρέξει, δια του επιθέτου, 
τον διανυμένο χρόνο της μνήμης. 
Αντίστοιχα για τους ανθρώπους: 
τα παιδιά είναι κυρίαρχα χάριν ακριβώς 
σ’ αυτήν την επιφανειακή βαθύτητα. 
Προς θεού δεν μιλάμε για έλλειψη νοήματος 
ακριβώς το αντίθετο: Το νόημα εδώ είναι, 
επιτέλους, ενσαρκωμένο, 
δια της χειρονομίας, του θροΐσματος, της αντανάκλασης, 
για αυτό άλλωστε προσεγγίσιμο. 
Ακόμη περισσότερο, οι χαρακτήρες των μυθιστορημάτων 
επιβιώνουν χάριν σ’ αυτήν ακριβώς 
την ηθελημένη αφέλεια η οποία επιτρέπει 
τις λαθραναγνώσεις των πράξεων τους, 
πυρηνικές μιας καταγωγής. 
Η ανάγνωση αυτού του πυρήνα είναι 
η στοιχειώδης ιδιότητα ενός 
αποκωδικοποιητή, ενός αποκρυπτογράφου, 
ενός μεταμοντέρνου μεταφραστή ιερογλυφικών.
Η οποιαδήποτε απόπειρα σύνθεσης ενός περιβλήματος 
σ’ αυτήν την φυγόκεντρη δύναμη καταλύει 
την καθαρτική δύναμη της μεταφοράς, 
δηλαδή της ποιητικής πράξης.
Ακόμα περισσότερο σβήνει εμπράκτως
την εξουσία του συγγραφέα πάνω στα φαινόμενα, 
άρα στα γραφόμενα. Μιλάμε έτσι κυρίως για μια γραφή 
απολύτως συνειδητή η οποία δημιουργεί το πλέγμα των συσχετισμών της 
δια του όλου κι όχι δια του μεμονωμένου, γινόμενη όσο μπορεί πιο πολύ συγκεκριμένη.
Κάπως παραδόξως ωστόσο σε μια εποχή που το όλον 
διαρκώς διολισθάνει ακολουθώντας τρόπο τινά το ομοούσιο 
τέκνο του, το νόημα, κι εμφανίζεται μπροστά μας 
μέσα από συνεπαγωγές την αξία των οποίων 
μπορούμε μόνο να συνεκτιμήσουμε. 
Η προσφορά εδώ λοιπόν της αφέλειας είναι
απαραίτητη μιας κι εκεί το νόημα εξόριστο 
απ' την παντοκρατορία της αιτίας 
φωτίζεται γινόμενο
Ολόγραμμα.

2 σχόλια:

Eriugena είπε...

Αυτή η ηθελημένη αφέλεια, φανερώνει στα δικά μου μάτια βεβαίως, την αγωνία ενός ανθρώπου που ΞΕΡΕΙ πως δεν μπορεί πιά να βυθιστεί στην δύναμη του μύθου, του έπους, ή ακόμα και των τόσο υπέροχων μυστικιστικών κοσμοθεάσεων(του παρελθόντος)...παλέυεις λοιπόν μαζί με όλους αυτούς που αν και πάντα μαγεμένοι, άρα ποιητές, δεν μπορούν να μαγευτούν όπως παλιά..ο δρόμος σωστός, απλά γιατί είναι μοναδικός πιά..μαζί σου..απλά θα θέσω ένα ερώτημα (που θέτω και ξαναθέτω στον εαυτό μου, και δεν είναι άσχετο με την αναφορά στον Λορεντζάτο αλλού, αλλά και με τον Αρανίτση, ο οποίος είναι ακόμα πιό επίκαιρος, όντως!)...το ερώτημα είναι: μήπως αυτό το ''ηθελημένο'', μπορεί να γίνει ''αυθόρμητο'' αν ξανανοίξουμε την πόρτα της μεταφυσικής; (κακοποιημένη λέξη, συγγνώμη αλλά δεν έχω άλλη!)..θα μου πείς, φίλε μου πρόσεξε! πάλι, προκαταβολικά δεν διαφωνώ! δες όμως τον κοινό μας φίλο τον Νημερτή, πόσο απελευθερωμένος και ωραίος είναι στο ''μεταφυσικό'' επίπεδο! φυσικά ο καθένας είναι άλλη περίπτωση, και συ παλεύεις σκληρά με το πίο ελάχιστο υλικό, άρα σχεδόν με τα υποατομικά σωματίδια, και μπράβο σου..φυσικά μην περιμένεις να ακολουθήσουν οι μάζες! αστες να θέλουν όγκους και μεγάλα περιγράμματα..απλά νομίζω πως η λεπτολογική σου ικανότητα, κρύβει πυρήνες αυθεντικής μεταφυσικής, άρα χωρίς να εγκεφαλοποιείς τη γραφή, και χωρίς να κινδυνεύεις π.χ απο την ερμηνεία μου αυτή, μπορείς απλά αυτό να το ξέρεις ότι συμβαίνει!

llachar είπε...

Η γενιά του Αρανίτση βίωσε την απομάγευση.εγώ δεν γνώρισα παρά ελάχιστα ίχνη. Υπό αυτήν την θέση έχουμε θάψει την μεταφυσική και κηδεύουμε την αυθόρμητη αφέλεια.
Η τόσο παρεξηγημένη μεταφυσική, για μέ δεν είναι παρά μια διάσταση-έκσταση-του πραγματικού: κι αυτό το τελευταίο όμως είναι εξόριστο. Η απορία μου λοιπόν στο Νημερτή είναι πως διατρέχει αυτόν τον κενό χώρο που δημιουργεί η εξορία.εκτός αν την θέτει-ς αλλιώς.
Το κάλεσμα λοιπόν για μένα είναι σε ιχνηλασία της μαγείας και στην ανάγνωση της εξαπάτησης- επιζητώντας τη διάσωση του ελαχίστου.

Όσο για την πρόταση, μακάρι να ήμουν έτοιμος. Θα βοηθήσω όπως μπορώ-αναμένω κάλεσμα. το μέηλ μου:l_fakas@hotmail.com