Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

Απορρίματα

Σώμα κλειστό
          και δέρμα περίκλειστο
η άνοιξη μου ήταν πάντα ακανθώδης


Γίνεται να διψάσεις το όμοιο
ες άπειρο;
                Τ' όμοιο με χρόνια μπαλώματα και φτερά
με τσιρότα.
Το (μόνο) που μπορώ να σκεφτώ: μια
πηχτή σε φύκια ακτή, βραχώδη
κι εμείς αχόρταγα τ' αλάτι να μαζεύουμε
απ' τις πράσινες γούρνες.
              Πράσινο.
Είμαι της σιωπής η αγέμιστη χωματερή
        και των σκιερών ανήφορων αλάθητος -άτης
Τι κι αν προφήτεψες; Εγώ, κουφός. Μέσα στις χούφτες τώρα
θα βυθίζουμε τις μουσούδες-
αλμύρα πράσινη, απ'αλάτι κι από ιδρώτα.
Θυμάμαι σε τμήματα κι ιδίωμα μου 
η αχαριστία. 
Ο καιρός μας μίσησε-σήκωσε κύμα-
Και για αυτό ακόμα θα θελα να σε κακίσω. Μα
δεν βγαίνεις ποτέ από μέσα. Αγάπη. Έλαβα. Ουκ.
        Της σιωπής ο ακάματος σκουπιδότοπος,εγώ.
Λήθαργο επιθυμώντας ωστέ, εγώ,
[μονάχα]απ'τους ανθρώπους να θυμάμαι/
μονάχα 
τους ανθρώπους.

2 σχόλια:

ειρήνη είπε...

γιατί διέγραψες αυτό που είχες αναρτήσει;
φαινόταν ενδιαφέρον..

είχα καιρό να σε διαβάσω ..
μου άρεσαν όλα τα τελευταία σου.

llachar είπε...

Έλεγα να το ξανακοιτάξω αγαπητή Ειρήνη αλλά ας είναι..αφού πρόκαμες και το είδες!
Ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου, κι εγώ σε διαβάζω και βρίσκω μια συγγένεια.