Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

Ανήμερα την επομένη

Των λόγων τους τόπους άφησα/και τις πύλες του νου/
σκοτεινόοος ανάμεσα στα ψηλά χόρτα/περιεπάτησα πολύ/
γεμάτος πνέμα απ' άχυρο/στις πατημασίες του ύπνου/
κρύβοντας το αίμα στο χιόνι/και στα χέρια στις γραμμές των
σκοπών χαμένων της νιότης. Της παρουσίας. 

\εργάζομαι ώρες και ώρες,μικρές και μεγάλες/

κάποιος θα είχε πει "δασκαλεμμένος κυρίως απ' όνειρο γι' αυτό
τόσο ανίκανος". Δεν έμαθα τίποτα απ' έξω;μπα-
Αχα, μπλεγμένος, Ναι, πολύ.

/κουράζομαι μέρες και νύχτες να ξεχειλώνω αυτά που φτιάχνω κι εσύ
ο έρωτας μου αυτό που
με νίκησε!/ξήλωνε δέρμα μου αδούλευτο
ξήλωνε τρίχωμα μου αχρείαστο.
σιγανά σιγανά στο ικρίωμα των ήχων.

Αγάπη μου 
σ'αυτό που παραδόθηκα νωρίς, ώστε να γίνου ο αόριστος ενεστώς. 
-στις λίμνες της πόλης,βλέπε αντικατοπτρισμοί
-στις λεωφόρους γκρι των ματιών σου, άκουε τιτιβίσματα των εκλειπόντων
Κι όμως γύρω μου όλοι να φλέγονται.κάθετος.
παγόβουνο.     
                  έγραψα-έφταιξα           είχε μιαν κάθετο τομή στο μέτωπο μόνο όταν γελούσε ή/και
τραγουδούσε. αρχοντορεμπέτικα στον κάμπο, νύχτα.
γελούσε συχνά όμως. και φευ τραγουδούσε συχνότερα ώστε η τομή αδύνατον εκτός εποπτείας.
θα μπορούσε να είναι, θα μπορούσα να ήταν δηλαδή, μα έμεινε μονάχα μια τομή
ένα βράδυ πιώμα και μια αργία πρωί.
Τι κρίμα μια τομή!κι εμείς τόσο βυθισμένοι στο εμείς. 
Ποια αφήγηση, ποια εμφύλιος ρήξη;Ακροβατώ στην 
                                         ασυνέχεια 

{μολοταύτα όλα αυτά μου θύμισαν πως το κείμενο δεν είναι παρά μια τομή επιφάνειας
κατ' αρχήν αόρατη, και πως πάντα ο πόνος, οδοκαθαριστής εν κρυπτώ, προηγείται.}

Δεν υπάρχουν σχόλια: